Toch?

Ik waarschuw je maar even van te voren. Dit wordt een serieus blog. En helemaal niet leuk ook. Dus je kunt nu nog kiezen of je verder wilt lezen.

Meestal schrijf ik leuke, vrolijke dingen. Ik krijg van lezers/volgers ook terug dat ik altijd enthousiast en stralend overkom. Dat klopt ook best wel, zo ben ik. Maar… er is een andere kant. De achterkant. Die kant van de medaille die niet heel veel mensen kennen.

Als ik terugdenk aan mijn kindertijd, wilde ik wel vrolijk zijn, maar was ik vaak onzeker en verdrietig. Vanbinnen. Ik had het met mijn thuis niet zo getroffen. Het is trouwens helemaal niet mijn bedoeling om hier met modder te gooien. Want er gebeurde dingen uit onmacht en onwetendheid. Maar desalniettemin  werden er dingen tegen me gezegd die ik ben gaan geloven. Dat heeft mij gekwetst en tot voor kort best klein gehouden. ‘Wie was ik nu eigenlijk’? Van binnen blaakte ik niet van zelfvertrouwen zou je kunnen zeggen. Maar vrolijk was ik wel!

Op school, bij vriendinnen en later op mijn werk. Altijd positief en er voor in om lekker te lachen. Want weet je… je hebt een keus. Ik had níet de keus in welk gezin ik op zou groeien, in welk dorp of land. Maar ik had wél de keus om niet toe te geven aan hoe ik me soms voelde. Dat helpt!

Gelukkig kwam ik een leuke, oprechte vent tegen. We zijn getrouwd en ik moest mijn draai vinden. Want… hoe doe je dat? Getrouwd zijn? Mijn vader was voor zijn werk vaak maanden weg, dus van een huwelijk was niet echt sprake. En als hij dan thuis was, was er ruzie in de tent. Niet echt het voorbeeld van een ideaal huwelijk.
Maar bij mij is het goed gekomen. Ik ben inmiddels ruim dertig jaar gelukkig getrouwd. Want weet je… je hebt een keus. De keus: ik wil het ánders doen. Dan moet je er natuurlijk ook voor gaan!

Na bijna 12 jaar huwelijk en drie kindjes verder kwam er een andere hobbel op ons pad. Die leuke, oprechte vent van mij kreeg te horen dat hij een spierziekte had. Dat was (en is nog) moeilijk! Want daar kies je niet voor. Je kunt wel kiezen hoe je ermee om gaat. Kijken naar wat wel gaat, wat nog wel lukt. En gelukkig zijn er jaren geweest dat het eigenlijk heel erg goed ging.

Maar toen we de diagnose nog maar pas gehoord hadden wisten we niet wat er boven ons hoofd hing. Ook de financiële gevolgen konden we niet inschatten. Dus maakte ik een keus. Ik ging aan de studie. Met drie kinderen en een baan op school startte ik met de avondpabo. Dat was pittig. Maar écht… het heeft me ook zoveel gebracht. Daar hoorde ik voor het eerst dat enthousiasme en spontaniteit een kracht is. Huh?!
En nóg mooier: dat God mij dat gegeven had met een bedoeling. Dat geschenk heb ik met beide handen aangenomen. Ik had geen keus.

Ik mocht mezelf zijn!!

Na jaren werken in het onderwijs moest ik ook daar een keus maken. Tenminste dat moest niet. Ik had ook nog jaren door kunnen tobben. Doodmoe thuiskomen, maar wel mijn geld verdienen. Telkens weer half ziek mijn werk doen, want dat ging best. Gewoon doorgaan. Geen voldoening meer voelen, omdat het op deze manier niet meer bij me paste. Maar wel alle vergaderingen bijwonen en plannen schrijven en…

Totdat ik ineens huilend thuis zat. Ik voelde aan alle kanten dat ik het niet meer trok. Het was bijna zomervakantie en na de zomervakantie zou ik wel weer uitgerust zijn. Dat lukte meestal. Net.
Maar nu ging dat niet lukken. Dat wist ik zeker. Ik heb mijn baan opgezegd en ik wist verder helemaal niet hoe of wat, maar wat een opluchting was dat! Ik had weer een keus. En het was een goede keus.

Nu doe ik wat ik echt leuk vind. Waar ik helemaal blij van word. Ik mag het allemaal zelf bepalen en mocht dit werk mij geen voldoening meer geven dan verzin ik weer iets anders, want weet je… je hebt altijd een keus!

Als het leven even niet meezit… maak een glimlach. Voor je het weet voel je je beter. Kijk je positiever tegen de dingen aan.
Zit je vast in werk of andere verplichtingen waar je ongelukkig van wordt? Ervaar je geen voldoening meer of weet je het al lang dat je niet op je plek zit?
Je hebt een keuze! Echt!

Natuurlijk bedoel ik het allemaal niet zo streng als het misschien klinkt. Ik snap best dat je niet kunt kiezen voor bijvoorbeeld wel of niet ziek zijn. Maar je hebt wel altijd een keus hoe je met tegenslag omgaat. Waar ik vooral de nadruk op wil leggen is dat je een keus hebt in je werk. Doe je nog waar je blij van wordt of blijf je het doen omdat dat de enige zekerheid is. Natuurlijk is het spannend om uit die comfortzone te stappen. Maar hoe comfortabel is het eigenlijk echt? Ik schrijf dit blog omdat ik je zo graag wil helpen. Heb je mijn nieuwe site al bekeken? Er is veel vernieuwd en veranderd. Dat komt omdat ik dit werk het mooiste en fijnste vind om te doen. Ik wil jou ook heel graag helpen als je struggled met wie je bent en waar je goed in bent.

Zou je graag Puur en Pit (hetzelfde als Puur en Fier) willen volgen? Misschien wil je werkgever wel voor je betalen? Of misschien is het mogelijk om een teamtraining te organiseren die ik mag verzorgen? Dan hoor ik dat ook graag. Ik kom met alle plezier!

Als je vragen hebt over deze blog of over dingen die je op mijn site gelezen hebt. Stel ze gerust.